Ωρες ωρες νιωθω οτι η ζωη μου ειναι εισαγωγη απο ταινια. Η απο βιβλιο. Ειδικα τα πρωινα, οταν ακουω μουσικη. Νιωθω οπως τις εισαγωγες απο τις ταινιες που δειχνει την καθημερινη ζωη του πρωταγωνιστη συνοδευομενη με ενα ωραιο ελαφρυ τραγουδακι. Ειναι λιγο πιο πριν ο πρωταγωνιστης συναντησει τον ερωτα της ζωης του, η του ερθει γραμμα οτι πρεπει να παει σε μια μακρινη χωρα για να σωσει τον κοσμο, η παταει τον αδερφο του ενα φορτηγο. (εξαρταται παντα για το τι ειδους ταινια μιλαμε).
Σε μενα παλι, δυστυχως δε συμβαινει κανενα απο τα παραπανω. (και επειδη ξερω πολυ καλα τι θα πεις, δεν εχω αδερφο οποτε σκασε). απλως συνεχιζω τη ζωη μου και παω σχολειο.
Πολλες φορες καθομαι και σκεφτομαι για ολη αυτην την κατασταση. "Δε βαριεσαι; μια κωλοχρονια ειναι θα περασει" Μετα ομως σκεφτομαι ισως αυτο ειναι μια δικαιολογια για τον εαυτο μου. Ισως η 3η λυκειου ειναι ο γαιδαρος που φορτωνουν ολοι τα παντα. Οι υπουργοι παιδειας τις δυσκολες αποφασεις για την παιδεια, οι καθηγητες το λογο για τον οποιο πρεπει να διαβαζουν τα παιδια, οι φροντιστες το λογο για τον οποιο ειναι πλουσιοι, και οι μαθητες το λογο για τον οποιο η ζωη τους ειναι μιζερη. Ισως τελικα να μη φτεει η 3η λυκειου. Λογικα ειναι μια χρονια οπως ολες οι αλλες. Απλως εμεις θελουμε να ριξουμε σε καποιον τις ευθυνες για οσα θα θελαμε να κανουμε και δε καναμε, η για οσα δεν επρεπε να κανουμε και τα καναμε.
Αρκετη φιλοσοφια για σημερα.
ποιος ξερει ποτε ξανα παλι...