Αυτή τη στιγμή βαριέμαι. Βαριέμαι σίγουρα πάνω από το μέσο όρο των ανθρώπων και το πιο πιθανό είναι να βαριέμαι πιο πολύ από το μέσο όρο των ανθρώπων που ισχυρίζονται ότι βαριούνται πιο πολύ από το μέσο όρο των ανθρώπων. Βαριέμαι τόσο πολύ, που ξεκίνησα να γράφω ένα ποστ στο blog, χωρίς να ξέρω καν τι θέλω να γράψω, ή αν θέλω να γράψω κάτι. Βαριέμαι τόσο πολύ που γράφω ποστ με τόνους. Βέβαια δε ξέρω αν τα προηγούμενα μου ποστ ήταν με τόνους και βαριέμαι να γυρίσω πίσω να κοιτάξω. Παίζει να είναι και το πιο βαρετό post που έχει γίνει ποτέ αυτό. Δεν έχει μέσα τίποτα αλλό εκτός από τη λέξη βαριέμαι και ένα παράγωγο της (το έχω σε bold για να μη κουραστείτε να το ψάξετε). Μέχρι στιγμής την έχω γράψει 10 φορές. Θα μετρούσα και πόσες λέξεις έχω γράψει συνολικά για να βρω το ποσοστό που πιάνει, αλλά βαριέμαι (11). Οκ λοιπόν. Βαρέθηκα (12) να γράφω τη λέξη βαριέμαι (13). Υπόσχομαι ότι από εδώ και πέρα δε θα την ξαναδιαβάσετε σε αυτό το ποστ επειδή μάλλον θα έχετε κουραστεί να τη διαβάζετε (είδατε, χρησιμοποίησα τη λέξη κουραστεί αυτή τη φορά). Αυτή τη στιγμή λοιπόν ακούω το νέο cd τον apocalyptica. Ξέρω ότι αυτό δεν είναι κάτι άξιο αναφοράς αλλά σας έχω εξηγήσει πιο πριν τι με ωθεί στο να γράφω ανούσια πράγματα. Το νέο cd τον apocalyptica είναι αρκετά συμπαθητικό. Θα μπορούσε κάποιος να το χαρακτηρίσει εώς και πολύ ωραίο, αν δεν είχε ακούσει πρώτα το προηγούμενο τους cd. Και αυτό επειδή είτε το ένα ακούς είτε το άλλο, είναι ακριβώς το ίδιο. Εντάξε,ι η λέξη ακριβώς είναι υπερβολή. Είναι σχεδόν το ίδιο. Και η λέξη σχεδόν δεν είναι υπερβολή. Επειδή τα ορχιστρικά τους τραγούδια μοιάζουν πάρα πολύ μεταξί τους. Μοιάζουν και με τα τραγούδια του ίδιου άλμπουμ, αλλά και με τα τραγούδια του προηγούμενου album. Σε αυτό το album νομίζω πως έχουν 3 τραγούδια μη ορχιστρικά (με στίχους δλδ) τα οποία είναι και αυτά συμπαθητικά. Παρεπιπτόντως μόλις τώρα τέλειωσε το grace το οποίο είναι αρκετά καλό. (instrumental και αυτό). Και μία άχρηστη πληροφορία. Σχεδόν όλοι σας θα ξέρετε το τραγούδι falling from grace. Δε ξέρω αν έχετε προσέξει τους στίχους του, πάντως αν τους έχετε προσέξει θα καταλάβετε ότι αυτός που το έγραψε ήταν μαστουρωμένος την ώρα που το έγραφε. Δε βγάζουν απολύτως κανένα νόημα. Άλλο πράγμα όμως ήθελα να πω. Ξέρετε όμως τι θα πει η φράση falling from grace; Είναι το στάδιο στο οποίο ένας άγγελος χάνει την αγγελική του ιδιότητα και γίνεται άνθρωπος. Είναι δηλαδή αυτό που έκανε ο nicolas cage στην ταινία η πόλη των αγγέλων για να τα φτιάξει με την meg ryan. Αυτό τουλάχιστον ξέρω εγώ. Αν δε θα πει αυτό το πράγμα, τα παράπονα σας στους δημιουργούς των μαγισσών, επειδή όταν σε μία φάση ένας άγγελος πηδάει από μία γέφυρα για να γίνει άνθρωπος, λέει κάποιος χαρακτήρας "he fell from grace". Οπότε συμπέρανα πως αυτό θα πει μιας και βγάζει απολύτως νόημα (όχι σαν τους στίχους του τραγουδιού). Επειδή όταν λέμε grace μπορούμε άνετα να εννοήσουμε τον ουρανό και όσες φορές έχω δει αυτή τη διαδικασία, πάντα ο έκπτοτως άγγελος πηδούσε από κάτι ψηλό για να τα καταφέρει. Εξ'ου και η λέξη fall. Βασικά αυτά. Δεν έχω τίποτα άλλο να πω. Ανέφερα ότι άχρηστο μπορούσε να σκεφτεί αυτή τη στιγμή ο εγκέφαλος μας. Όσοι το διαβάσατε αυτό το post καλά να πάθετε, καθώς ήταν σίγουρα σπατάλη του χρόνου σας. Όσοι δε το διαβάσατε, κάνατε καλή επίλογη αλλά δε θα το μάθετε ποτέ μιας και δε πρόκειται ποτέ να μάθετε τι θα συνέβαινε αν το διαβάζατε.

Autumn Time

Και ναι λοιπόν είναι αλήθεια. Από σήμερα το συνηδειτοποίησα και εγώ πλέον πως έχει μπει ο χειμώνας. Τόσο καιρό περίμενα αυτή τη γλυκιά γκρίζα μελαγχολία και τώρα που ήρθε έχω αρχίσει να έχω δεύτερες σκέψεις. Όταν σκέφτομαι το χειμώνα, σκέφτομαι πάντα μία συγκεκριμένη ευχάριστη σκηνή με μικρές παραλλαγές. Είμαι στο σπίτι μου, ή ίσως στο λεωφορείο ή και στο αυτοκίνητο. Στο χέρι μου κρατώ μία πύλινη κούπα καυτού καφέ (αν και δε πίνω καφέ). Αν είμαι στο λεωφορείο ή στο αυτοκίνητο αντίστοιχα, κατευθύνομαι προς τη δουλειά/σχολή και τη θέση της πύλινης κούπας έχουν πάρει αυτά τα τόσο συμπαθητικά αφρολεξοπλαστικά ποτήρια για τον δρόμο που δίνουν οι διάφορες καφετέρεις. Αυτό το Αφρολεξοπλαστικό ποτήρι είναι είτε καφέ είτε μαύρο (σε καμία περίπτωση με έντονα χρώματα ή γκρι. στο μυαλό μου τη συγκεκριμένη στιγμή, γκρι είναι μόνο ο ουρανός και μερικές πολυκατοικίες στην πόλη). Το ιδανικό βέβαια σχέδιο (επανέρχομαι στο ποτήρι) στη φαντασίωση μου, είναι μαύρο με διάφορα φύλλα πάνω, όλα σε φθινοπωρινές αποχρώσεις (καφέ, κίτρινο, ανοιχτό κίτρινο, πορτοκαλί κτλ). Την ώρα που πίνω την πρώτη γουλιά καφέ και νιώθω ένα γλυκό κάψιμο στη γλώσσα μου ακούω παράλληλα την εύθυμη (είναι πάντα εύθυμη, ποτέ βαριεστημένη) και φιλική φωνή της παρουσιάστριας του ραδιοφώνου να λέει "Καλημέεεεεερα. Ακόμα μία χειμωνιάτικη μέρα ξεκινά. Στην τσιμισκή η κίνηση των αυτοκινήτωη είναι.....". Ως εκέι έχω σκεφτεί αυτή τη χειμωνιάτικη σκηνή. Βέβαια αν είμαι στο αυτοκίνητο εκείνη τη στιγμή, την εκφωνήτρια την ακούω από το ραδιόφωνο του αυτοκινήτου, ενώ άμα είμαι στο λεωφορείο, από τα διακριτικά ακουστικά μου, που μάλλον καταλήγουνε στο κινητό μου.





Υ.Γ. Ακόμα κάτι που λατρέυω στο χειμώνα, είναι αυτό το τσούξιμο που νιώθω στη μύτη όταν έχει κρύο
Υ.Γ.2. Καλό χειμώνα