Τρίτη, Ιουλίου 17, 2007

loose thoughts

ΟΚ λοιπόν. Ας μιλήσουμε για το φεγγάρι. Η αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω για τι θέλω να μιλήσουμε. Απλά καθόμουν σήμερα και έβλεπα τις ανανεώσεις που έγιναν τον τελευταίο καιρό στα διάφορα μπλογκς και ζήλεψα. Για αυτό αποφάσισα να κάνω και εγώ μια απελπισμένη προσπάθεια να γράψω κάτι. Τι κάνεις όμως αν ξέρεις ότι θέλεις να γράψεις κάτι, αλλά δε ξέρεις τι; Ότι κάνω και εγώ τώρα. Κάθεσαι και κοιτάς την οθόνη του υπολογιστή σου, με ένα απλανές βλέμμα προσπαθόντας να βρεις κάτι έξυπνο να γράψεις. Περιμένεις λοιπόν μπας και σου έρθει η επιφώτηση του αγίου πνεύματος. Και περιμένεις... περιμένεις... περιμένεις... στο τέλος όμως δεν σου έρχεται τίποτα. Στο ενδιάμεσο, σου έρχονται ιδέες, αλλά δε ξέρεις πως να τις αναπτύσεις. Σκέψεις, που είχα κάνει στο παρελθόν και σκέφτηκα ότι θα ήταν ωραίες να μπουν στο μπλογκ μου. (Συγχωρέστε με για την ξαφνική αλλαγή προσώπου, αλλά βαρέθηκα το β ενικό. στο κάτω κάτω γιατί να λέω ότι κάνεις εσύ αυτά που κάνω εγώ; δικές μου πράξεις είναι). Για παράδειγμα, θυμάσαι το κλάμα που είχες ρίξει πριν περίπου 6 μέρες στον αποχωρισμό της Α περιόδου της κατασκήνωσης. (Ξανά β πρόσωπο, επειδή προτιμώ να πω πως έκλεγες εσύ, παρά να παραδεχτώ πως έκλεγα εγώ). Εκείνη τη μέρα του αποχωρισμού λοιπόν, κατάλαβες την αξία της μουσικής. Και αυτό επειδή όλη μέρα ήσουν με βουρκωμένα μάτια. Ήθελες να κλάψεις και δεν ήθελες. Ήθελες να αφεθείς και δεν ήθελες. Γενικώς ήσουν σε μία αναμονή. Όλα αυτά μέχρι να ακούσεις τις 2 πρώτες νότες του τραγουδιού. Ένα και μόνο τραγούδι, ήταν ικανό να σε κάνει να απελευθερώσεις σε μια στιγμή όλη τη συγκίνηση των 2 τελευταίων ημερών. Πλέον, δεν είχες άλλη επιλογή. Ήθελες δεν ήθελες εκείνη τη στιγμή θα έκλαιγες. Πραγματικά προσπάθησες να συγκρατηθείς. Δε τα κατάφερες όμως. Επειδή το τραγούδι έπαιζε. Και εσύ το άκουγες. Ο μόνος τρόπος να σταματήσεις να κλαις ήταν να σταματήσει να παίζει το τραγούδι. Αυτό το ήξερες από την πρώτη κιόλας στιγμή. Για αυτό όταν πρωτοάρχισε να παίζει είπες. "Μη το κάνεις αυτό ρε Εύα. Όχι τώρα, αυτό, το τραγούδι." Κατά βάθος όμως ούτε εσύ πίστευες τον εαυτό σου. Επειδή το μόνο που ήθελες εκείνη τη στιγμή ήταν εκείνο το τραγούδι. Εκέινο το τραγούδι που είχε να σε κάνει να κλάψεις μετά από πάρα πολύ καιρό

Έρχονται ώρες που όλα τα φοβάμαι
Όσα θυμάμαι και ακόμα με πονούν
Αυτές τις ώρες να το θυμάσαι
Πλάι μου να 'σαι όταν θα 'ρθουν
Δίπλα μου να 'σαι μαζί σου να με βρούν
Να μ'αγκαλιάζεις για να σε αισθάνομαι
και αν δεις να χάνομαι να μ'ανεβάζεις
να με ησυχάζεις και να με νοιάζεσαι
να με χρειάζεσαι όπως και γω
Έρχονται ώρες που οι σκέψεις με πληγώνουν
και δεν τελειώνουν τα πως και τα γιατί
Για αυτές τις ώρες και οι δυό μας φταίμε
και ότι και αν λέμε τι ωφελεί
φτάνει που κλαίμε και που είμαστε μαζί
Να μ'αγκαλιάζεις για να σε αισθάνομαι
και αν δεις να χάνομαι να μ'ανεβάζεις
να με ησυχάζεις και να με νοιάζεσαι
να με χρειάζεσαι όπως και γω
Να μ'αγκαλιάζεις για να σε αισθάνομαι
και αν δεις να χάνομαι να μ'ανεβάζεις
να με ησυχάζεις και να με νοιάζεσαι
να με χρειάζεσαι όπως και γω


Πραγματικά κάτι το μαγικό έχει η φωνή του κότσιρα.