Autumn Time

Και ναι λοιπόν είναι αλήθεια. Από σήμερα το συνηδειτοποίησα και εγώ πλέον πως έχει μπει ο χειμώνας. Τόσο καιρό περίμενα αυτή τη γλυκιά γκρίζα μελαγχολία και τώρα που ήρθε έχω αρχίσει να έχω δεύτερες σκέψεις. Όταν σκέφτομαι το χειμώνα, σκέφτομαι πάντα μία συγκεκριμένη ευχάριστη σκηνή με μικρές παραλλαγές. Είμαι στο σπίτι μου, ή ίσως στο λεωφορείο ή και στο αυτοκίνητο. Στο χέρι μου κρατώ μία πύλινη κούπα καυτού καφέ (αν και δε πίνω καφέ). Αν είμαι στο λεωφορείο ή στο αυτοκίνητο αντίστοιχα, κατευθύνομαι προς τη δουλειά/σχολή και τη θέση της πύλινης κούπας έχουν πάρει αυτά τα τόσο συμπαθητικά αφρολεξοπλαστικά ποτήρια για τον δρόμο που δίνουν οι διάφορες καφετέρεις. Αυτό το Αφρολεξοπλαστικό ποτήρι είναι είτε καφέ είτε μαύρο (σε καμία περίπτωση με έντονα χρώματα ή γκρι. στο μυαλό μου τη συγκεκριμένη στιγμή, γκρι είναι μόνο ο ουρανός και μερικές πολυκατοικίες στην πόλη). Το ιδανικό βέβαια σχέδιο (επανέρχομαι στο ποτήρι) στη φαντασίωση μου, είναι μαύρο με διάφορα φύλλα πάνω, όλα σε φθινοπωρινές αποχρώσεις (καφέ, κίτρινο, ανοιχτό κίτρινο, πορτοκαλί κτλ). Την ώρα που πίνω την πρώτη γουλιά καφέ και νιώθω ένα γλυκό κάψιμο στη γλώσσα μου ακούω παράλληλα την εύθυμη (είναι πάντα εύθυμη, ποτέ βαριεστημένη) και φιλική φωνή της παρουσιάστριας του ραδιοφώνου να λέει "Καλημέεεεεερα. Ακόμα μία χειμωνιάτικη μέρα ξεκινά. Στην τσιμισκή η κίνηση των αυτοκινήτωη είναι.....". Ως εκέι έχω σκεφτεί αυτή τη χειμωνιάτικη σκηνή. Βέβαια αν είμαι στο αυτοκίνητο εκείνη τη στιγμή, την εκφωνήτρια την ακούω από το ραδιόφωνο του αυτοκινήτου, ενώ άμα είμαι στο λεωφορείο, από τα διακριτικά ακουστικά μου, που μάλλον καταλήγουνε στο κινητό μου.





Υ.Γ. Ακόμα κάτι που λατρέυω στο χειμώνα, είναι αυτό το τσούξιμο που νιώθω στη μύτη όταν έχει κρύο
Υ.Γ.2. Καλό χειμώνα