Τον τελευταίο καιρό θα μπορούσε κανείς να πει πως διανύω μία από τις χειρότερες φάσεις της ζωής μου. Καλά, η αλήθεια είναι ότι μάλλον υπερβάλω λίγο, επειδή έχω περάσει πολύ χειρότερες φάσεις (όπως η εφηβεία, ή το πέρασμα από την 3η λυκείου στο πανεπιστήμιο). Το πρόβλημα μου όμως στη συγκεκριμένη φάση, είναι ότι ενώ τις προηγούμενες φορές οι προβληματισμοί μου και οι λόγοι που ήμουνα χάλια, ήταν καθαρά προσωπικοί, τώρα πλέον είναι καθαρα κοινωνικοπολιτικοί (μπορεί να ακούγεται λίγο βαριά η λέξη αλλά δε βρίσκω καλύτερο τρόπο να το εκφράσω).
Τι εννοώ; Όταν ήμουν στο γυμνάσιο, ο λόγος που ένιωθα εννοίοτε λυπημένος, ήταν η αλληλεπίδραση μου με τον μικρόκοσμο μου. Οι σχέσεις μου με τους γονείς μου περνούσαν κρίση (όπως σε όλους τους έφηβους, αλλά τότε δε το ήξερα), οι φιλίες μου ήταν με ελάχιστες εξαιρέσεις επιφανειακές, η γενικότερη δημοτικότητα μου ήταν σε πολύ χαμηλά επίπεδα και οι σχέσεις μου με το άλλο φίλο ήταν ανύπαρκτες. Τότε πίστευα πως όλος ο υπόλοιπος κόσμος ήταν σωστός και εγώ λάθος (και είναι πολύ πιθανό να ίσχυε). Τώρα, μετά από 6 χρόνια έχω βρεθεί εντελώς στην αντίθετη κατάσταση. Η αλληλεπίδραση μου με τον κόσμο θα έλεγε κανείς πως είναι πάνω από καλή. Οι σχέσεις μου με τους γονείς μου έχουν βελτιωθεί σημαντικά, είμαι πλέον σίγουρος για τις φιλίες μου, ο κοινωνικός μου κύκλος έχει ανοίξει πολύ και πιστεύω πως ο τρόπος που με βλέπει ο κόσμος έχει βελτιωθεί επίσης και τις σχέσεις μου με το άλλο φύλο μπορεί να μη της χαρακτήριζα τέλεις, αλλά πιστεύω η λέξη ικανοποιητικές τις περιγράφει αρκετά καλά. Συγχωρέστε με αν τα λόγια μου ακούγονται σαν μία επίδειξη ναρκισσισμού ή αυτοπροβολής, αλλά στο συγκεκριμένο ποστ, μόνο αυτό δεν έχω σκοπό. Δε θα κρύψω πως σε πολλά προηγούμενα ποστ προσπαθούσα να το καταφέρω, αλλά πιστέψτε με πως όχι αυτή τη φορά. Απλά προσπαθώ να περιγράψω την κατάσταση όσο πιο αντικειμενικά γίνεται για να καταλάβετε την κατάσταση στην οποία βρίσκομαι. Και για να τελειώνουμε με αυτό το θέμα, με πολύ λίγα λόγια αυτό που θέλω να πω, είναι ότι ενώ παλιά τα προβλήματα ήταν προσωπικά, σήμερα είναι πολιτκά. (Ξανασυγχωρέστε με αν η λέξη ακούγεται βαρία)
Και ενώ αυτό μπορεί να ακούγεται εγωιστικό και ασήμαντο πρόβλημα, επιτρέψτε μου να έχω αντίθετη άποψη. Επειδή όταν τα προβλήματα σου είναι προσωπικά, πάντα έχεις την ελπίδα ότι η κατάσταση μπορεί να βελτιωθεί. Οτι μπορείς εσύ να βελτιωθείς. Δε μπορώ να εκφράσω πολύ καλά αυτό που θέλω να πω, αλλά πάνω κάτω, ακόμα και αν δεν είναι απόλυτα σωστό, αυτό που εννοώ, είναι ότι πιο εύκολα αλλάζεις τη ζωή σου παρά την κοινωνία. Και αν παλαιότερα ήμουν απογοητευμένος με τον εαυτό μου, σήμερα είμαι με την κοινωνία. Και πάλι συγχωρέστε με αν αυτό ακούγεται υπεροπτικό. Ίσως βέβαια και να είναι, αλλά το μόνο που προσπαθώ είναι να περιγράψω την κατάσταση αντικειμενικά όπως προείπα.
Θα μπορούσε κάποιος να πει, πως αν το πρόβλημα σου είναι η κοινωνία, τότε προσπάθησε να την αλλάξεις. Το θέμα είναι όμως, ότι μάλλον εκεί ακριβώς τίθεται το πρόβλημα μου. Τι γίνεται όταν διαπιστώνεις πως οι προσπάθειες σου στο μεγαλύτερο τους βαθμό είναι ακαρπές; Η σωστή απάντηση είναι πως κάνεις την αυτοκριτική σου, κρατάς ότι θεωρείς σωστό και ότι θεωρείς σκάρτο το απορρίπτεις και προσπαθείς να το αντικαταστήσεις με κάτι αποδοτικότερο. Τι γίνεται όμως αν από αυτή την κατάσταση περνάς καθημερινά επί δύο χρόνια; Από ένα σημείο και μετά ή δε σου έχει μείνει κάτι που να είναι σκάρτο, ή πολύ απλά δε σου έχουν μείνει εναλλακτικές για να τα αντικαταστήσεις.
Και όταν φτάνεις σε αυτό το σημείο, τότε είναι που απελπίζεσαι. Επειδή ενώ εσύ προσπαθείς, δε βλέπεις μέλλον στις προσπάθειες σου. Δεν ισχυρίζομαι πως είμαι τέλειος, δεν ισχυρίζομαι καν πως είμαι καλύτερος από τους υπόλοιπους, αλλά όσο και αν προσπαθώ να κρύψω τις διάφορες εγωκεντρικές μου σκέψεις, ώρες ώρες έτσι νιώθω. Και για να διευκρινίσω ακόμα μία φορά τις προθέσεις μου, να ξεκαθαρίσω πως γνωρίζω άτομα τα οποία θεωρώ πως είναι πολύ πιο αξιόλογα από μένα. Και το λέω με κάθε ίχνος ειλικρίνειας που διαθέτω. Αλλά ακόμα και αυτά μου φαίνονται ανεπαρκή. Βλέπω καθημερινά άτομα (συμπεριλαμβανομένου και του εαυτού μου) να προσπαθούν να σώσουν μία κατάσταση η οποία είναι πολύ μεγαλύτερη των δυναμικοτήτων μας. Όση ώρα βέβαια γράφω αυτό το κείμενο, σβήνα και ξαναγράφω προτάσεις ασταμάτητα. Επειδή σε μία μάχη με τον ίδιο μου τον εαυτό. Από τη μία σκέφτομαι όλα τα παραπάνω, από την άλλη σκέφτομαι το τραγούδι του λοϊζου "Τίποτα δε πάει χαμένο". Μετά το ξανασκέφτομαι όμως και φοβάμαι πως τελικά ίσως το τραγούδι να είναι ευφημισμός για να νιώθουμε εμείς καλύτερα. Μετά ανακαλώ παραδείγματα από τη ζωή μου, αλλαγών που έχουν έρθει μέσα από αγώνες. Είτε δικούς μου, είτε αλλωνών. Όσες και να σκεφτώ όμως μου φαίνεται πως είναι μία καρφίτσα σε ένα εργοστάσιο παραγωγής καρφιών. Δε θέλω να είμαι μηδενιστής. Έχω δει και έχω ζήσει πολλές αξιόλογες αλλαγές στη ζωή μου. Όσο τις συγκρίνω όμως με την κατάσταση μου επικρατεί στον κόσμο, χάνουν τη μεγαλύτερη αξία τους. Είναι σαν να έχει πάρει ένα δάσος φωτιά και εσύ να προσπαθείς να τη σβήσεις με ένα κουβαδάκι.
Ώρες ώρες θέλω να πέσω να κοιμηθώ και να ξυπνήσω ξανά σε 100 χρόνια. Βαρέθηκα να είμαι εγώ αυτός που προσπαθεί να αλλάξει τον κόσμο. Βαρέθηκα το κόσμο, βαρέθηκα τα δελτία ειδήσεων (τα οποία έτσι κ αλλιώς δε βλέπω), βαρέθηκα τα πάντα. Και να φανταστείτε, πως αν με ξέρατε, θα λέγατε πως είμαι απο τα πιο αισιόδοξα άτομα. Αλλά από ένα σημείο και μετά, βαριέσαι ακόμα και να είσαι αισιόδοξος. Η μάλλον κουράζεσαι. Καλύτερα τώρα. Δε βαρέθηκα. Κουράστηκα.
Αναρτήσεις
